رد: اخبار پزشکي سلامتي و بهداشت

[tanha_irany]

دانشمندان آمريكايي هشدار دادند مواد شيميايي “بيس‌فنل آ” ‪ (bisphonel A‬يا ‪ BPA‬كه در پلاستيك يافت مي‌شوند، مي‌توانند در امر توليد مثل اختلالات جدي ايجاد كنند.
اين در حالي است كه نمايندگي‌هاي صنعت پلاستيك با رد اين بيانيه دانشمندان اعلام مي‌كنند كه پايه و اساس اين نتيجه‌گيري‌ها اطلاعاتي متناقض و ناكافي است.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از يونايتدپرس، روزنامه “لوس آنجلس تايمز” نوشت، ‪BPA‬ يك تركيب شبه استروژن كه براي توليد پلاستيك سخت مورد استفاده قرار مي‌گيرد، در ساخت پلاستيك پلي كربنات شيشه‌هاي شير نوزاد، ظروف بزرگ خنك كننده آب، بطري‌هاي ورزشي، ظروف كه در فرهاي مايكروويو گذاشته مي‌شوند، روكش غذاهاي كنسرو شده و برخي چسب‌هاي دنداني مورد استفاده قرار مي‌گيرند.
دانشمندان با بررسي حدود ‪ ۷۰۰‬مطالعه اعلام كردند، سطوح اين ماده شيميايي كه مردم در معرض آن قرار مي‌گيرند، بيشتر از حدي است كه به حيوانات آزمايشگاهي آسيب مي‌زند.
اين هشدار در نشريه اينترنتي “‪ “Reproductive Toxicology‬منتشر شده است.

[tanha_irany]

مترجم دکتر غزال غضنفری

« تقریبا" نیمی از پزشکان تا کنون دارونما تجویز کرده اند.» پژوهشگران می گویند : بسیاری از پزشکان معتقدند که تفکر می تواند بر سلامت بدن تاثیر گذار باشد. یک پژوهش جدید دریافت که تقریبا" نیمی از پزشکان انترن شیکاگو گفته اند در طول دوران طبابت خود برای بیمارانشان دارونما تجویز کرده اند.محققین می گویند که اکثریت پزشکانی که در این تحقیق شرکت کرده اند، به قدرت دارونما اعتقاد دارند، که نشان دهنده این مطلب است که پزشکان پذیرفته اند رابطه بدن و فکر می تواند روی سلامت افراد تاثیر گذار باشد. دارونما به چیزی گفته می شود که کیفیت دارویی ندارد (حاوی ماده دارویی نیست) مانند قرص شکر. یک گروه تحقیقاتی از دانشگاه شیکاگو برگه های ارزیابی درباره مصرف دارونما را برای تعداد 466 انترن دانشگاه شیکاگو و دانشگاه شمال غرب فرستادند.نیمی از دریافت کنندگان به این ارزیابی پاسخ دادند و 45 درصد از پاسخ دهندگان گفتند که حداقل یک بار در طول سالهای طبابت خود برای بیمارشان دارونما تجویز کرده اند. راشل شرمان، دستیار نویسنده و دانشجوی سال چهارم پزشکی دانشگاه پزشکی Pritzker در مصاحبه ای گفت: «دارونماها از دوران باستان در پزشکی کاربرد داشته اند و هنوز هم از هر دو نظر بالینی و فلسفی جالب هستند. این پژوهش پیشنهاد می کند که دارونماها علاوه بر این که در آزمایش های بالینی در گروه های کنترل مورد استفاده قرار می گیرند، می توانند به خودی خود به عنوان درمانگر در پزشکی هم کاربرد یابند.» در میان پزشکانی که دارونما تجویز کرده اند، یک نفر از هر سه نفر (34 درصد) به بیماران خود گفته اند : « این( دارونما ) ماده ای است که ممکن است مفید باشد و آسیبی نخواهد رساند». یک نفر از هر پنج نفر (19 درصد) به بیماران خود گفته اند :«این داروست.» و یک نفر از هر 10 نفر (9 درصد) گفته اند:« این دارویی است که اثر مشخص و خاصی ندارد.» و 4 درصد به بیماران گفته اند که برایشان دارونما تجویز شده. تنها 12 درصد از پزشکانی که به برگه های ارزیابی پاسخ داده اند، گفتند که پزشکان باید از تجویز دارونما خودداری کنند. بر اساس گفته های این گروه تحقیقاتی، مصرف دارونما از نظر اخلاقی قابل بحث است. برخی معتقدند که بیماران باید بدانند که برایشان دارونما تجویز شده؛ اما، سایرین می گویند هیچ اشکالی در تاثیر دارونما نمی بینند. تاثیر دارونما نشان می دهد که برخی بیماران خود به خود بهبود می یابند به این علت که معتقدند در حال بهبودی و درمان هستند و نه به علت خود دارو. تقریبا" تمام پاسخ دهندگان (96 درصد) گفتند که دارونماها می توانند آثار درمانی داشته باشند و اکثریت آن ها به امکان فواید روانی و فیزیولوژیک تفکر عمیق، یوگا، روشهای آرامش بخش، کنترل حالات روحی، دعا و عبادت، حمایت جامعه، رابطه دوستانه بیمار و پزشک و طراحی داخلی محیط های مراقبت های پزشکی معتقدند. این پژوهش در چاپ ماه ژانویه مجله طب داخلی منتشر شده است.

[tanha_irany]

مترجم دکتر متین محمدی پور

خطر صرع در دوران بارداری به وسیله پایش یک داروی معمول ضد صرع کاهش می یابد محققان دانشگاه «اموری» نشان دادند، پایش سطوح یک داروی ضد صرع به نام لاموتریجین در خون می تواند افزایش وقوع صرع در خانم های باردار را کاهش داده و به سلامت عمومی مادر و جنین کمک کند. این یافته ها به صورت آنلاین در ژورنال پزشکی نورولوژی که مختص انجمن نورولوژی آمریکاست، منشر شده است. مطابق با تحقیقات انجام شده در گذشته، لاموتریجین به علت اثرات جانبی خفیف بر روی نقص جنینی به وسیله بسیاری از خانم های باردار مبتلا به صرع که وقوع حملاتشان در دوران بارداری تا 75 درصد افزایش می یابد، مورد استفاده قرار می گیرد. در این پژوهش 53 خانم مصرف کننده لاموتریجین در طول بارداری به صورت هر ماه یک بار یا هر سه ماه یک بار تحت پیگیری و کنترل های درمانی قرار گرفتند. دکتر پانل و همکارانش طبق مطالعات گذشته مبنی بر کاهش چشم گیر سطوح لاموتریجین در طول بارداری که باعث وخیم تر شدن صرع خانم ها می شود به ارزیابی فعالیت صرع و میزان لاموتریجین در خون شرکت کنندگان پرداختند. در پژوهش انجام شده سطوح پاک سازی لاموتریجین از بدن در سه ماهه سوم بارداری در مقایسه با افراد غیر باردار تا 89 درصد افزایش پیدا کرد. میزان دوز مورد نیاز برای هر خانم با توجه به سطوح لاموتریجین در خون و دست یابی به غلظت مشخص برای هر بیمار با توجه به اطلاعات به دست آمده در دوران پیش از بارداری معین شد. این پژوهش دریافت اگرچه 39 درصد خانم ها گزارشی مبنی بر افزایش حملات صرع در خلال بارداریشان ارائه کردند لیکن 33 درصد خانم ها نیز کاهشی را در حملات صرع اشان در طول بارداری مشاهده کرده و در 28 درصد از مصرف کنندگان هم تغییری مشاهده نشد. سلامتی نوزادان تازه متولد شده نیز همانند نوزادانی بود که از مادران فاقد این بیماری به دنیا آمده بودند. دکتر پانل می گوید:« این آمار و ارقام با موارد مطرح شده در پژوهش های پیشین که در آن زنان مصروع از سایر داروها استفاده می کردند، بسیار هم خوانی دارد و نشانگر تاثیر پایش و کنترل دارو است.» او می گوید:« یافته های ما مبنایی را برای معیارهای درمان به منظور جلوگیری از افزایش تعداد صرع و نتیجتاً سلامت مادر و کودک به همراه می آورد.» دکتر پانل بیان می کند این نوع از پایش دارو نسبتاً آسان است زیرا خانم ها از زمان بارداری خود می توانند آزمایش خون را به صورت منظم نزد متخصص اعصاب یا متخصص زنان و زایمان خود انجام دهند. دکتر پانل می گوید:« این پیگیری سلامت را هم به مادران و هم کودکان آن ها هدیه می کند.» این پژوهش که به وسیله انیستیتو سلامت ملی مورد حمایت مالی قرار گرفته هم چنین به این مطلب دست یافته است که میزان خروج لاموتریجین از خون افراد سفیدپوست در طول بارداری نسبت به افراد سیاه پوست بیشتر است.

[tanha_irany]

مترجم دکتر نگار اصغربیک

تسریع بهبود سل با یک آنتی بیوتیک قدیمی محققان آمریکایی اعلام کردند، یک آنتی بیوتیک قدیمی که زمانی در درمان سل به کار می رفت و مدتی است کاربرد آن متوقف شده ممکن است در درمان شایع ترین نوع بیماری که از لحاظ واگیردار بودن نیز فعال است، سریع تر عمل کند. با جایگزینی یک آنتی بیوتیک با دوز بالای ریفاپنتین در درمان ترکیبی استاندارد سل، محققان توانستند موش های مبتلا به این بیماری را دو تا سه برابر سریع تر درمان کنند. دکتر اریک نورنبرگر متخصص بیماری های عفونی در دانشگاه جان هاپکینز که تحقیقش در مجله علوم منتشر شد گفت: «اگر این یافته ها در انسان ثابت شوند، کاربرد این دارو می تواند متوسط زمان درمان این بیماری را از 6 ماه به 3 ماه یا کمتر کاهش دهد.» نورنبرگر در مصاحبه ای تلفنی عنوان کرد: «این دارو می تواند به خوبی تکیه گاه جدیدی برای درمان بیماری باشد که نسبت به درمان دارویی حساس است.» او ادامه داد، دوزهای روزانه ریفاپنتین که به وسیله کمپانی سانوفی اونتیس ساخته و درگذشته با نام تجاری پریفین عرضه می شد چنان در موش ها موثر بود که قرار است در آزمایشات انسانی که سال بعد در 8 کشور شروع می شوند بررسی گردد. او در ادامه مصاحبه تلفنی اش افزود، کوتاه تر شدن دوره درمان به بیماران کمک می کند که از رژیم درمانی شان بهتر پیروی کنند و رشد گونه های مقاوم را کاهش می دهد. او گفت: «کوتاه کردن دوره درمان تبدیل به مهم ترین هدف برای ساخت داروهای ضد سل شده است.» سل حدود یک سوم جمعیت جهان را مبتلا کرده است. بیشتر عفونت ها پنهان هستند به این معنی که افراد هیچ گونه علایمی ندارند و عفونت را به دیگران منتقل نمی کنند. اما هنگامی که سیستم ایمنی افراد سرکوب شود، این عفونت فعال می شود. این مسأله بیشتر با ویروس ایدز قابل ملاحظه است. دسترسی مشکل به داروی ریفاپنتین نورنبرگر قصد دارد که ریفاپنتین با دوز بالا را آزمایش کند زیرا این دارو از همان دسته دارویی است که ریفامپین در آن قرار دارد. ریفامپین بخشی از درمان آنتی بیوتیکی استاندارد سل است که پیرازین آمید و ایزونیازید را نیز در بردارد. اما تولید این داروی کمپانی سانوفی به عنوان یک درمان ضعیف طولانی اثر متوقف شده و دسترسی به آن مشکل است. ریفاپنتین در سال 1998 برای فروش در ایالات متحده تایید شده بود. نورنبرگر ادامه داد: «زمانی که ما در تلاش بودیم تا برخی از نمونه های این دارو را پیدا کنیم نتوانستیم حتی یک نفر را در کارخانه بیابیم که به خاطر آورد آیا این دارو هنوز ساخته می شود یا خیر.» اما محققان ایستادگی کرده و در سال 2006 آزمایش دارو بر روی موش ها را آغاز کردند. آنان استراتژی های متفاوتی را در دوزبندی دارو به کار بردند. این دوز بندی ها شامل دوزهای روزانه و دوز بالایی بود که سه بار در هفته تجویز می شد. نورنبرگر گفت: «در هر دو مورد دارو به نحو چشمگیری دوره درمان را در موش ها کوتاه کرد. دوره درمان با این دارو به نصف یا کمتر کاهش یافت.» او گفت، در سراسر دوره درمان، ریفاپنتین با غلظت های سه برابر بالاتر از ریفامپین در خون باقی ماند. محققان دانشگاه جان هاپکینز قصد دارند در 8 کشور دو آزمایش بالینی بر روی انسان ها را انجام دهند. این آزمایشات سال آینده آغاز می شوند. نورنبرگر گفت: «تنها چیزی که ما باید نشان دهیم این است که بیماران می توانند دوزهای کمی بیشتر دارو را تحمل کنند.» در این مدت کارخانه سانوفی به ظرفیت تولید خود برای این دو بررسی افزوده است. نورنبرگر خاطر نشان کرد: «این ماجرا شبیه تجدید حیاتی دوباره است.» نورنبرگر گفت که احتمالاً این دارو بر سل مقاوم به چند دارو MDR)) تاثیری ندارد. این مسأله اثرات بیشتر آنتی بیوتیک ها را حفظ می کند زیرا این دارو بسیار شبیه ریفامپین است که علیه سل MDR سودمند نیست. بر طبق آمار سازمان بهداشت جهانی (WHO)، در سال 2005 حدود 1.6 میلیون نفر بر اثر بیماری سل جان خود را از دست دادند.

[tanha_irany]

مترجم دکتر متین محمدی پور

میزان پلاکت ها در بیماران مبتلا به هپاتیت C به وسیله دارو افزایش می یابد به نظر می رسد داروی جدیدی به نام eltrombopag در افزایش میزان پلاکت ها در افراد مبتلا به هپاتیت C که یکی از اصلی ترین دلایل عدم تحمل به داروهای ضدویروس است، موثر باشد. این دارو یک راه حل قطعی در درمان نیست اما ممکن است این رویداد بهترین خبر برای بیماران مبتلا به هپاتیت C در طی این مدت باشد. برخلاف سایر داروهای انفوزیونی یا تزریقی که برای برگرداندن عملکرد طبیعی پلاکت ها مورد استفاده قرار می گیرد eltrombopag به صورت قرص بوده و به صورت یک بار در روز مورد استفاده قرار می گیرد. محققان مرکز پزشکی دانشگاه دوک و سایر محققان در سراسر جهان داروی eltrombopag را در 74 بیمار با میزان پایین پلاکت و سیروز کبدی که ناشی از عفونت هپاتیت C است، مورد استفاده قراردادند.( eltrombopag عرضه شده به وسیله کمپانی گلاسکو اسمیت کلاین هم اکنون با نام تجارتی Promacta در بازار ایالات متحده آمریکا و با نام Revolade در اروپا به فروش می رسد) محققان دریافتند که این دارو در اکثر بیماران تا سطوح سه دوز باعث تقویت و افزایش تعداد پلاکت ها شده و بسیاری از بیماران را قادر می سازد تا به آغاز درمان به وسیله داروهای مرسوم ضدویروس اقدام کرده و روند درمان با داروهای ضدویروس را هم چنان ادامه دهند. این یافته ها در شماره اخیر ژورنال پزشکی نیوانگلاند به چاپ رسیده است. دکتر جان مک هات چیسون پروفسور پزشکی و دستیار مدیر انیستیتو تحقیقات بالینی دوک می گوید:« ما احساس می کنیم این دارو پیشرفت عظیمی را در درمان بیماران مبتلا به هپاتیت C در سراسر جهان به وجود آورد. تعداد چشم گیری از بیماران مبتلا به هپاتیت C دارای مشکل پلاکتی هستند که این مشکل می تواند در ارائه بهترین درمان ها اختلال به وجود بیاورد و مهم ترین کار در این زمینه جلوگیری از کاهش تعداد پلاکت هاست.» تخمین زده می شود که 4 میلیون نفر در ایالات متحده آمریکا و 170 میلیون نفر در سراسرجهان حامل ویروس هپاتیت C باشند.این ویروس باعث التهاب و ایجاد زخم هایی بر روی کبد می شود. در حالی که این بیماری در نیمی از جمعیت قابل درمان است لیکن هم چنین می تواند منجر به آسیب کبدی مشخص، سرطان کبد و مرگ عده ای از افراد شود. عفونت هپاتیت C یکی از دلایل معمول سیروز و یکی از شایع ترین دلیل پیوند کبد است. پلاکت ها سلول هایی هستند که در مغز استخوان ساخته شده و در روند تشکیل لخته مهم هستند و خونریزی های جدی در صورت کاهش میزان پلاکت ها به وقوع می پیوندد. عده ای از این بیماری ها همانند عفونت هپاتیت C می توانند مانع از عملکرد طبیعی بدن در ایجاد پلاکت ها شده و هم چنین روند درمانی داروها را نیز به تاخیر اندازند. بیماران مبتلا به سرطان نیز در هنگام شیمی درمانی سطوح پایینی از پلاکت ها را تجربه می کنند. پژوهش انجام گرفته بر مبنای آزمایشات بالینی چند مرکزی و مطالعات فاز دو صورت پذیرفته و در آن شرکت کنندگان به صورت تصادفی از دارونما یا eltrombopag سی، چهل و هفتادوپنج میلی گرمی به صورت روزانه استفاده کردند. بیماران شرکت کننده دارای سطوح پلاکتی بین 20000 تا 70000 بودند.( میزان طبیعی پلاکت ها در گستره 145000 تا 450000 قرار دارد) مطالعات فاز دو براساس ارزیابی ایمنی و تاثیر داروی eltrombopag در دوزهای متفاوت طراحی شده است. انیستیتو تحقیقاتی دوک دریافت عملکرد eltrombopag وابسته به دوز بوده و تاثیر و پاسخ این دارو با افزایش دوز بهبود می یابد. بهبود چشم گیری در 74 درصد افراد شرکت کننده که از دوز پایینی از این دارو استفاده می کردند مشاهده شد. در حالی که 79 درصدو 95 درصد از شرکت کنندگان با افزایش دوز تاثیر بسیار بهتری را در افزایش میزان پلاکت های خود تجربه کردند. Eltrombopag اثرات جانبی را نیز با خود به همراه می آورد و بعضی از بیماران مصرف کننده این دارو از سردرد، خشکی دهان، درد شکمی و تهوع شکایت دارند. دکتر مک هات چیکسون می گوید:« ما ازنتایج این پژوهش بسیار دلگرم شده ایم و در صدد هستیم تا مطالعات فاز سه چند مرکزی بین المللی را به منظور تائید یافته های خود به انجام برسانیم.»

[tanha_irany]

مترجم دکتر نگار اصغربیک

خطر دیابت بیشتر ناشی از عوامل محیطی است تا وراثت نتایج یک بررسی بر دوقلوها نشان داد، بروز مقاومت به انسولین دربالغین با وزن کنونی بدن بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرد تا وزن هنگام تولد. مقاومت به انسولین پیش درامد ابتلا به دیابت است. نتایج هم چنین نشان می دهند که الگوی رشد پس از تولد (پس از زایمان) به صورت بالقوه از رشد جنینی در ایجاد مقاومت به انسولین در آینده مهم تر است. دکتر پائولو اسکیدمور از دانشگاه آنجلیا نورویچ در انگلستان در مقاله ای گفت: «پژوهش قبلی نشان داده است احتمال ازدیاد وزن سریع در افرادی که هنگام تولد کم وزن هستند بیشتر است. این مسأله شدیداً با چاقی و افزایش مقاومت به انسولین در بزرگسالی ارتباط دارد.» او افزود: «اطلاعات ما نشان می دهد که ازدیاد وزن پس از تولد و وزن کنونی بدن عوامل تاثیرگذار مهمی در بروز مقاومت به انسولین هستند.» اسکیدمور و همکارانش توضیح دادند، تصور می شود که چگونگی متابولیزه شدن گلوکز(قند) و انسولین به وسیله بدن در رحم مادر برنامه ریزی می شود. وزن پایین هنگام تولد به عنوان شاخصی برای محیط جنینی نامطلوب، با سطوح بالای انسولین مرتبط شده است. هرچند مشخص نیست که آیا این ارتباط معکوس، دقیقاً یک اثر رحمی است یا خیر. محققان ارتباط بین وزن هنگام تولد، شاخص توده بدن (BMI) وتغییر وزن بدن در طول زندگی و مقاومت به انسولین را در 1194 دوقلو مونث 18تا 74 ساله بررسی کردند. محققان بین وزن هنگام تولد فرد و بروز مقاومت به انسولین ارتباط قابل ملاحظه ای نیافتند. هرچند ارتباط مثبت قابل توجهی بین مقاومت به انسولین و وزن کنونی وجود داشت. مقاومت به انسولین به موازات افزایش وزن کنونی افزایش یافت. این ارتباط به میزان مساوی با تاثیرات فردی و نیز عوامل تاثیر گذار محیطی مشترک بین دوقلوها واسطه گری می شد. هیچ شواهدی از وجود ارتباط میان وزن هنگام تولد، BMI وتغییر وزن بدن، و مقاومت به انسولین که با آرایش ژنتیکی واسطه گری شده باشد وجود نداشت.

[tanha_irany]

مترجم دکتر متین محمدی پور

ژن کلیدی مرتبط با لوکمی میلوئید مزمن کشف شد ژنی به نام N-Myc که باعث دوبرابر شدن طول عمر گلبول های سفید مشخصی می شود به ایجاد سرطانی به نام لوکمی میلوئید مزمن (AML) کمک کرده و تحت بعضی از شرایط روند آپپتوزیس یا خودکشی سلول ها را متاثر می سازد. این نتایج بر طبق پژوهش انجام گرفته بر روی موش ها به وسیله محققان بیمارستان تحقیقاتی« سنت جود چیلدرن» صورت پذیرفته است. دکتر جرارلد گروس ولد رئیس دپارتمان ژنتیک و بیولوژی سلول تومور« سنت جود» می گوید:«این کشف بینش جدیدی را در مورد نقش N-Myc در بیماری AMLانسانی پیش روی محققان می گشاید و ممکن است منجر به ایجاد استراتژی های جدیدی برای درمان این نوع از لوکمی یا تخریب عملکرد توانایی این ژن در بیماری AML شود.» AML نوعی از سرطان سلول های ایمنی است که به نام سلول های میلوئید شناخته شده اند. این سلول ها در مغز استخوان تجمع پیدا کرده و جایگزین سلول های طبیعی می شوند. این سلول ها در سایر قسمت های بدن پخش می شوند. در حدود بیست درصد از کودکان مبتلا به لوکمی، دارای سرطان AML نیز هستند و در حدود نیمی از این کودکان پس از دوره های شیمی درمانی بهبود می یابند. محققان به طور مصنوعی میزان ژن N-Myc را در مغز استخوان سلول های موش افزایش داده و متوجه شدند افزایش این ژن قویاً در ایجاد AML نقش دارد. این یافته ها نشان می دهند انسان های مبتلا به AML مکرراً دارای تظاهرات بالای ژن N-Myc در نتیجه تکثیر بیش از حد این ژن در انواع مختلفی از سرطان ها همانند نوروبلاستوما ( تومور جامد دوران کودکی که از سلول های سیستم عصبی منشاء می گیرد)، رتینوبلاستوما(سرطان چشم) و تومور ویلمز ( سرطان کلیه) اتفاق می افتد. نتایج تحقیقات مناطق مختلف وجود ژن N-Myc را درایجاد AML بیان کرده، لیکن کاملاً آن را تایید نکرده بود. در پژوهش کنونی، گروه تحقیقاتی دکتر گروس ولد به بررسی RNA گلبول های سفید سرطانی،137 بیمار در مرکز « سنت جود» که به انواع خوش خیم و نه چندان وخیم این بیماری یا به انواع بدخیم و پیش رونده این بیماری مبتلا بودند پرداختند. محققان سپس نمونه های RNA را با افرادی که مغز استخوانشان از اهدا کنندگان کاملاً سالم دریافت کرده بودند، مورد مقایسه قرار دادند. محققان گزارش کردند بسته به نوع AML، سطوح RNA ژن N-Myc در مغز استخوان مبتلایان به لوکمی میلوئید مزمن بین 2 تا 33 برابر بیشتر از سلول های طبیعی مغز استخوان است. گروه دکتر گروس ولد همچنین نشان دادند که سلول های میلوئیدی که به طور ژنتیکی برای تظاهر بیش از حد N-Myc طراحی شده بودند، جاودانه شده و یا طول عمر غیرمحدودی را به دست آوردند. بنابراین بر خلاف سلول های میلوئید طبیعی با یک دوره زندگی محدود این سلول های جاودانه به تولید سلول های اخیر در محیط کشت ادامه داده و خیلی سریع تر از سلول های طبیعی به رشد خود ادامه دادند. علاوه بر این، محققان مرکز « سنت جود» نشان دادند جاودانه شدن این سلول ها با کاهش سوح پروتئینی به نام فاکتور رشد بتا انتقالی و افزایش سطوح پروتئینی به نام JNK مرتبط بود. دکتر گروس ولد می گوید:« کاهش سطوح فاکتور رشد بتا انتقالی و افزایش سطوح JNK در انتقال سلول های میلوئید به سمت سلول های لوکمیک در انسان ها مرتبط است.» او می گوید:« بنابراین، یافتن این نتایج در آزمایشگاه ما بار دیگر به این نکته تاکید داشته که ژن N-Myc با ایجاد AML مرتبط است.» گروه تحقیقاتی مرکز « سنت جود» اذعان می کند یکی دیگر از توانایی N-Myc هدف قرار دادن آپپتوزیس است. آپپتوزیس به طور طبیعی منجر به مرگ سلول ها می شود اما با تاثیر N-Myc، عملکرد آن ها از میان رفته و سلول ها به طرز غیرقابل کنترلی شروع به رشد می کنند. محققان هم چنین نشان دادند وقتی سلول های میلوئیدی با تظاهرات بالای ژن N-Myc در محیط کشت فاقد ضدآپپتوزیس و پروتئین محرک رشد به نام IL-3 قرار می گرفتند، در حدود 75 درصد از سلول ها در خلال 24 ساعت از بین می رفتند. IL-3 یکی از انواع پروتئینی به نام سیتوکین است که باعث رشد و تحریک سلول های خونی در مغز استخوان شده و باعث ایجادو تکثیر سلول ها می شود. علاوه بر این سلول های دارای تظاهرات بالای N-Myc به طرز چشم گیری باعث کاهش فعالیت عده ای از پروتئین ها می شود که به طور طبیعی از ایجاد آپپتوزیس ممانعت کرده و در نتیجه باعث رشد بیش از حد سلول ها و روند سرطانی شدن می شوند. دکتر گروس ولد می گوید:« با حذف پروتئین اینترلوکین 3 از محیط کشت ما قادر بودیم تا تاثیر آپپتوزیس را که به طرز زیادی باعث افزایش مرگ سلول ها می شود را بر روی ژن N-Myc ارزیابی کنیم.» موش هایی که سلول های مغز استخوان طراحی شده با تظاهرات بالای ژن N-Myc را دریافت می داشتند به AML مبتلا شده و در خلال 50 روز از بین می رفتند. زمانی که سلول های لوکمیک از موش های طراحی شده به موش های دیگر پیوند زده می شد موش های دریافت کننده در خلال 28 روز جان خود را از دست می دادند. گروه تحقیقاتی دکتر گروس ولد معتقد است که AML تنها در نتیجه تظاهرات بالای ژن N-Myc ایجاد نمی شود. بالعکس محققان نشان دادند که AMLنیاز به یک تغییر اضافی در سلول های تحت تاثیر دارد زیرا همه این ژن ها به صورت یک ژن دیگر به نام Twist تظاهر می یابند. توئیست به طور طبیعی از طریق اختلال در مسیر بیوشیمیایی سرکوب تومورها از آپپتوزیس جلوگیری می کند. وقتی N-Myc به مقدار زیاد تظاهر می یابد این مسیر بیوشیمیایی فعال شده و مرگ سلول ها را مورد هدف قرار داده و از آغاز AML جلوگیری می کند ولی دریافت سیگنال مشخصی از سوی ژن توئیست مکانیسم آپپتوزیس را سرکوب کرده و منجر به ادامه تکثیر سلول ها می شود. گروس ولد می گوید:« این پژوهش نه تنها نقش حیاتی N-Myc را در AML نمایان می سازد بلکه هم چنین همکاری این ژن را با سایر ژن ها که منجر به از دست دادن تاثیر آپپتوزیس می شود را مشخص می کند. در نتیجه این همکاری تعادل خوشایندی بین مرگ سلول ها و روند سرطانی شدن ایجاد می شود.»

[tanha_irany]

مترجم: دکتر نگار اصغربیک

یک داروی تحقیقاتی ممکن است اولین روش بی خطر و قابل اطمینان به منظور کمک به کاهش اختلالات چربی در بیماران مبتلا به ایدز باشد. این اختلال منجر به بروز «توده های» بد شکل چربی در بدن و افزایش خطر بیماری های قلبی در بیماران ایدزی می شود. بیمارانی که داروی تسامورلین را برای 26 هفته مصرف می کردند 15 درصد کاهش میزان تجمع خطرناک چربی احشایی در اطراف اعضاء و هم چنین بهبود عوامل خطر ساز بیماری های قلبی مربوطه را تجربه کردند. محققان در شماره 6 دسامبر مجله پزشکی نیوانگلند گزارش کردند که وضعیت روحی بیماران مصرف کننده این دارو نیز در طول این بررسی بهبود یافت. نویسنده ارشد این بررسی دکتر استیون گرین اسپون دستیار پروفسور پزشکی در دانشکده هاروارد گفت: «در حالی که بی خطری تسامورلین در مصرف دراز مدت مشخص نیست ما به این دارو بسیار امیدوار هستیم. این درمان می تواند یکی از اولین درمان های مهم در این زمینه باشد.» این پژوهش به وسیله کمپانی کانادایی سازنده دارو یعنی تراتکنولوژی سرمایه گذاری شد. گرین اسپون که مدیریت برنامه متابولیسم تغذیه ای در بیمارستان عمومی ماساچوست را نیز بر عهده دارد گفت: «ناهنجاری های متابولیسمی و رسوب چربی (لیپودیستروفی)در افرادی که داروهای قوی ضد روتاویروس را به منظور کمک به سرکوب HIV مصرف می کنند، شایع است.» به دلیلی که هنوز مشخص نیست دارو درمانی HIV اغلب سطوح طبیعی چربی در بازوها و پاها را کاهش داده در حالی که این سطوح را در نواحی دیگر افزایش می دهد که نمونه آن ایجاد «توده های» بد شکل چربی در شانه است. این داروها هم چنین می توانند رسوبات چربی را به سمت عمق شکم و اطراف اعضاء داخلی حرکت دهند. این چربی احشایی با افزایش سطوح خونی کلسترول و تری گلیسیریدها از یک سو و از سوی دیگر مقاومت به انسولین به شدت ارتباط دارد و می تواند منجر به دیابت شود. دکتر مارک بلک من دستیار رئیس برنامه تحقیق و توسعه در مرکز پزشکی VA در واشنگتن دی سی توضیح داد: «تمام این موارد دست به دست هم داده و خطر بیماری عروقی را افزایش می دهند.» بلاک من که گزارشی نیز در مجله نوشته است گفت: «تاکنون هیچ مداخله درمانی در حقیقت به تصحیح این اختلال کمک نکرده است.» او گفت: «ورزش، رژیم غذایی، داروهای دیابت و کلسترول هیچ کدام تاثیر زیادی را نشان نداده اند.» از آن جایی که رسوب چربی با آزادسازی هورمون رشد از غده هیپوفیز ارتباط دارد محققان به این بیماران هورمون رشد تجویز کردند. گرین اسپون گفت: « متاسفانه تحمل عوارض جانبی این درمان برای بیشتر بیماران بسیار طاقت فرسا بود.» تسامورلین نوع سنتتیک هورمونی است که غده هیپوفیز بیمار را برای تولید هورمون رشد طبیعی خودش تحریک می کند. در فاز ІІІ آزمایشات، گروه گرین اسپون برای مدت 26 هفته به 412 بیمار ایدزی مبتلا به لیپودیستروفی (86 درصد مرد) یک بار تزریق روزانه 2 میلی گرم تسامورلین یا یک پلاسبو را تجویز کردند، سپس به منظور پیگیری تغییرات چربی احشایی در عرض 6 ماه، از اسکن های CT استفاده کرده و سطوح کلسترول و تری گلیسرید بیماران را اندازه گیری کردند. گرین اسپون گفت: «ما شاهد کاهش قابل ملاحظه چربی در 15 درصد بیماران بودیم و در این مدت تمام شاخص های چربی ]چربی خون[ اعم از تری گلیسرید، کلسترول و کلسترول LDL بهبود یافت. تمام این اتفاقات بدون ایجاد تغییرات زیان بار در قند خون که گاهی اوقات با هورمون رشد درمانی دیده می شود رخ داد. بیماران بهبود ساختار بدن را نیز گزارش کرده و کمتر احساس نگرانی می کردند.» او افزود، عوارض جانبی مشاهده شده در بررسی هورمون رشد از قبیل تورم و درد مفصل در این آزمایش دیده نشد. گرین اسپون خاطر نشان کرد: «ما بدون وقوع عوارض جانبی به کاهشی در زمینه چاقی احشایی دست پیدا کردیم.» این پژوهش تاکنون ادامه یافته است. گرین اسپون گفت: «نتایج این تحقیق نشان می دهد که تسامورلین حداقل برای 12 ماه نسبتاً بی خطر است.» سوالات در مورد بی خطری طولانی مدت این دارو بی پاسخ مانده است. بلاک من متذکر شد که حدود نیمی از بیماران دریافت کننده تسامورلین علیه دارو آنتی بادی تولید کردند که این، یک واکنش ایمنی را نشان می دهد. تعداد کمی ار بیماران نیز به راش پوستی مبتلا شدند. او هم چنین نمی داند که آیا تحریک طولانی مدت غده هیپوفیز به مرور زمان سبب بزرگ یا حتی بدخیم شدن غده می شود یا خیر؟ این خطری است که همواره بیماران مبتلا به ایدز را تهدید می کند چرا که نقایص ایمنی، آنان را بیشتر مستعد ابتلا به سرطان می کند. در نهایت بلاک من متذکر شد که عوامل خطرساز قلبی خاص از قبیل سطوح کلسترول یا تری گلیسرید الزاماً همان عواملی نیستند که به واسطه کاهش آن ها به وسیله تسامورلین، خطر حوادث قلبی عروقی یا مرگ در بیماران کاهش یابد. او گفت: «به اعتقاد من تسامورلین تا امروز موثرترین عامل در کاهش چربی شکمی است اما من تصور می کنم که این همه چیزی است که می توان در مورد این دارو گفت.» گرین اسپون با انجام پژوهشی بزرگ تر و طولانی مدت تر موافق است و متذکر شد که هم اکنون فاز ІІІ ثانویه آزمایش آغاز شده است. او گفت: «اگر آزمایش ثانویه نتایج آزمایش اولیه را تایید کند، من مطمئن هستم که کمپانی تراتکنولوژی به دنبال تایید این دارو به وسیله FDA خواهد بود.»

[tanha_irany]

مترجم دکتر نگار اصغربیک

یافتن لخته های بیشتر در ریه ها با اسکن های CT تشخیص آمبولی ریوی بسیار مشکل است، اما پژوهش جدیدی نشان می دهد تکنیکی که از اسکن های CT استفاده می کند ممکن است در تشخیص چنین لخته هایی اندکی از اسکن های ریوی موثرتر باشد. آمبولی ریوی یک لخته خونی تهدید کننده حیات در ریه ها است. محققان کانادایی دریافتند که آنژیوگرافی تومورنگاری کامپیوتری ریوی (CTPA) ، آمبولی های ریوی را در 19.2 درصد از یک گروه از داوطلبان که علایم آمبولی ریوی داشتند شناسایی کرد. در مقایسه، این رقم برای گروهی که متحمل آزمایش استاندارد اسکن ریوی تهویه/پرفیوژن (V/Q) شده بودند 14.2 درصد بود. مهم تر از آن این که شناسایی آمبولی ریوی تنها در دو نفر از 561 داوطلب گروه CTPA در مقایسه با شش نفر از 611 فرد گروه اسکن V/Q، با خطا انجام شد. اگر آمبولی ریوی تشخیص داده نشود و درمان نشود، تقریباً یک سوم افراد مبتلا به این نوع لخته خونی خواهند مرد. نویسنده راهنمای این بررسی دکتر دیوید آر اندرسون سرپرست بخش هماتولوژی دانشگاه دال هوسی و مرکز سلامت هالی فاکس در نووا اسکوتیا گفت: «CTPA می تواند به صورت بی خطری برای تشخیص یا رد آمبولی ریوی به کار رود.» اندرسون تاکید کرد که در مورد این یافته باید بیشتر تحقیق شود و افزود: «ما به این نتیجه رسیدیم که بیشتر بیماران مبتلا به آمبولی ریوی را با CTPA تشخیص دهیم تا با اسکن های V/Q. این یافته کمی غافلگیر کننده است. گاهی اوقات هنگامی که لخته های بسیار کوچکی که از عروق واحدی جدا شده اند، تشخیص داده می شوند از لحاظ بالینی جای تعجب دارد که چنین ناهنجاری کوچکی علت بروز علایم باشد.» نتایج این پژوهش در شماره 19 دسامبر مجله انجمن پزشکی آمریکا منتشر می شود. دکتر جفری گلاسروت نایب رییس و مدیر دانشکده پزشکی فین برگ دانشگاه شمال غرب شیکاگو گفت: «معمولاً پزشکان تمایل دارند که پس از تشخیص لخته آن را درمان کنند، مگر زمانی که ممنوعیت خاصی برای درمان وجود داشته باشد. دلیل این مسأله آن است که لخته ها بسیار خطرناک هستند و می توانند عود کنند.» البته، داروهای ضد لخته ای که برای درمان لخته های خونی به کار می روند بی خطر نیستند. در برخی از افراد این داروها خونریزی مفرط ایجاد می کنند که می تواند تهدید کننده حیات باشد. بنابراین مهم است که تشخیص آمبولی ریوی به درستی انجام شود. اندرسون تاکید کرد: «ضرر درمان غیر ضروری حتمی است.» در 30 سال گذشته، اسکن V/Q در بیشتر موارد به منظور تشخیص آمبولی های ریوی به کار می رفته است. این آزمون به تزریق یک ردیاب رادیواکتیو و استنشاق یک گاز رادیواکتیو نیاز دارد. CTPA حدود 10 سال است که در دسترس است. در این روش نیز یک ردیاب رادیواکتیو تزریق می شود اما به استنشاق گاز رادیواکتیو که در اسکن های V/Q لازم است نیازی نیست. بر طبق نظر گلاسورت هزینه هر دو روش مشابه است، اما شانس واکنش به ماده حاجب به کار رفته در CTPA اندکی بیشتر و دوز اشعه ناشی از تکنیک تصویر برداری با CTPA بالاتر است. در حالی که CTPA به سرعت به یک جایگزین پذیرفته شده تبدیل شد، مشخص نبود که چگونه این دو روش با یکدیگر مقایسه شدند. برای پاسخ دادن به این سوال، اندرسون و همکارانش 1417 نفر را که برای رفع علایم آمبولی ریوی درمان می شدند به خدمت گرفتند. به منظور تشخیص آمبولی ریوی، برای هفتصد و یک نفر از داوطلبان بررسی CTPA انجام شد، در حالی که برای 716 نفر اسکن های V/Q انجام شد. تقریباً در 20 درصد از افرادی که تحت آزمون تشخیصیCTPA قرار گرفتند آمبولی ریوی تشخیص داده شد، که در مقایسه برای داوطلبان گروه V/Q، 14.2 درصد بود. بر طبق نتایج این پژوهش، آمبولی ریوی تنها در 0.4 درصد از افراد گروه CTPA در مقابل 1 درصد افراد گروه اسکن V/Q اشتباه تشخیص داده شد. اندرسون گفت: «ما با انجام این پژوهش، تایید کردیم که شیوه تشخیصی جدید (CTPA) حداقل به اندازهV/Q موثر است.» اگرچه ممکن است پزشکان هنوز بر سر این موضوع که کدام لخته ها نیاز به درمان فوری دارند با یکدیگر بحث و مجادله کنند اما اندرسون گفت: «اخبار خوب به دست آمده از این تحقیق نشان می دهد که ما ظرفیت های پیشرفته ای برای تشخیص این لخته ها داریم.»

[tanha_irany]

مترجم دکتر نگار اصغربیک

افزایش طول عمر بیماران مبتلا به سرطان کلیه با ترکیب دارویی جدید محققان اروپایی گزارش کرده اند، یک درمان ترکیبی با دو داروی اواستین (بواسیزومب) همراه با اینترفرون طول عمر بیماران مبتلا به سرطان کلیه را افزایش می دهد. دکتر مایر فیشمن دستیار پروفوسور دپارتمان انکولوژی مرکز سرطان موفیت در دانشگاه فلوریدای جنوبی در تامپا اظهار کرد: «براساس نتیجه آزمایشات قبلی، اشتیاق فراوانی برای استفاده از بواسیزومب به عنوان دارویی جدید برای درمان بیماران مبتلا به سرطان کلیه وجود دارد.» البته دکتر فیشمن خود در این پژوهش شرکت نداشت. فیشمن گفت، انتظار می رود که انتشار نتایج آزمایشات بزرگی از این دست بتواند از کاربرد وسیع تر داروهای جدید از قبیل بواسیزومب برای درمان سرطان کلیه حمایت کند. این بررسی که به وسیله کمپانی سازنده اواستین یعنی هوفمان لاروش سرمایه گذاری شد، در شماره 29/22 دسامبر مجله لانست به چاپ رسید. در فاز ΙΙΙ آزمایشات، دکتر برنارد اسکودییر و همکارانش از موسسه گوستاو روسی در ویله جوییف فرانسه به صورت تصادفی 649 بیمار مبتلا به سرطان کلیه را برای دریافت اواستین و اینترفرون یا اینترفرون به اضافه پلاسبو به دو گروه تقسیم کردند. از میان افراد دریافت کننده درمان ترکیبی 114 نفر و در گروه تک درمانی 137 نفر فوت کردند. علاوه بر این، بیماران دریافت کننده «اواستین همراه با اینترفرون» بدون هیچ علایمی از پیشرفت بیماری به طور متوسط 10.2 ماه زنده ماندند. این رقم تقریباً دو برابر میانگین 5.4 ماه زمان زنده ماندن بدون پیشرفت بیماری در افراد تحت درمان با اینترفرون تنها بود. اعضاء گروه اسکودییر اعلام کردند: «این درمان {بواسیزومب به اضافه اینترفرون} با یک پروفایل ایمنی بسیار مطلوب انتخاب های جدیدی را برای بیماران مبتلا به سرطان کلیه فراهم خواهد کرد.» فیشمن گفت: «هر چه داروهای هدف مند بیشتری ساخته شوند و هرچه امکان بیشتری برای ترکیب کردن داروها فراهم شود، هم چنین به موازات پیشرفته تر شدن درمان های بی خطر، خوش بینی ما در مورد ایجاد تاثیرات ارزشمندتر بر درمان سرطان کلیه بیشتر خواهد شد.» او افزود: «این مسأله به طول عمر بیشتر بیماران و کیفیت زندگی بهتر نجات یافتگان منجر می شود. از طرف دیگر با در اختیار داشتن داروها و ترکیبات دارویی بیشتر، مشاهده اثر یک داروی منفرد مشکل می شود.» دکتر جیمز بروگارولاس دستیار پروفوسور بخش انکولوژی مرکز جامع سرطان سیمون در مرکز پزشکی جنوب غرب دانشگاه تگزاس در دالاس گفت: «این مقاله مثال برجسته دیگری است از این که چگونه فهم بهتر بیولوژی سرطان کلیه می تواند به درمان های موفقی بیانجامد که رشد تومور را به تاخیر می اندازند.» بروگارولاس افزود: «سوال مهمی که باید مورد توجه قرار گیرد این است که آیا بواسیزومب به تنهایی می تواند مانند ترکیب بواسیزومب/اینترفرون سودمندی مشابهی در کند کردن پیشرفت تومور و با سمیت کمتر داشته باشد یا خیر.»

[tanha_irany]

مترجم دکتر نگار اصغربیک

تردید در مورد تاثیر طب سوزنی در گرگرفتگی در حالی که از نتایج برخی پژوهش ها این طور بر می آید که طب سوزنی ممکن است گرگرفتگی را در زنان کاهش دهد، یافته های جدید نشان می دهند که طب سوزنی برای زنان مبتلا به سرطان سینه بهتر از یک نوع روش ساختگی (در این روش سوزن ها وارد پوست نمی شوند) عمل نمی کند. گرگرفتگی ها ازعلایم شایع یائسگی هستند. این حالت به کرار در نتیجه عارضه جانبی درمان سرطان سینه نیز بروز می کند. هورمون درمانی جایگزین به نحو موثری گرگرفتگی را برطرف می کند اما خطر افزایش بیماری قلبی و سرطان سینه را به همراه دارد. به نظر می رسد طب سوزنی بتواند یک جایگزین بالقوه باشد اما نتایج این تحقیق اثربخشی آن را زیر سوال برده است. در یک پژوهش جدید، محققان مرکز سرطان اسلوان- کترینگ نیویورک دریافتند که «طب سوزنی» ظاهراً گرگرفتگی را در بیماران مبتلا به سرطان سینه برطرف می کند. هرچند بیمارانی که یک نوع ساختگی طب سوزنی را دریافت کردند نیز بهبود گرگرفتگی را گزارش کردند. در طب سوزنی ساختگی سوزن ها به پوست وارد نمی شدند. بر طبق نظر محققان به سرپرستی دکتر گری دنگ، دلایل این یافته ها کاملاً مشخص نیست. محققان توضیح دادند، یک احتمال این است که زنانی که طب سوزنی ساختگی را دریافت کردند از «تاثیر یک پلاسبو» بهره مند شدند. در این حالت، اثرات روانی دریافت درمان استنباط بیماران را از علایمشان تغییر می دهد. دنگ و همکارانش یافته هایشان را در مجله انکولوژی بالینی گزارش کردند. این پژوهش شامل 72 زن مبتلا به سرطان سینه بود که حداقل سه گرگرفتگی در روز داشتند. آنان به صورت تصادفی برای دریافت طب سوزنی واقعی یا روش ساختگی به صورت دو بار در روز برای دو هفته به دو گروه تقسیم شدند. طب سوزنی شامل وارد کردن سوزن های ریز به داخل نقاط خاصی از پوست است. به عقیده طب سنتی چینی، این نقاط به مسیرهای داخلی که انرژی را منتقل می کنند متصل می شوند و تحریک آن ها به تعادل جریان انرژی در سراسر بدن کمک می کند. در روش ساختگی به کار رفته در این تحقیق، سوزن ها در نقاطی دور از نقاط مورد نظر در طب سوزنی سنتی، بر روی پوست قرار می گیرند و سپس دوباره به داخل ظرف برگردانده می شوند. تمام این کارها دور از چشم بیماران انجام می شد. هنگامی که پس از 6 هفته بررسی با زنان مصاحبه شد، هر دو گروه بهبودی مشابهی را گزارش کردند. به طور متوسط در زنان دریافت کننده طب سوزنی گرگرفتگی ها از تقریباً 9 بار در روز به حدود 6 بار در روز کاهش یافت. زنان گروه طب سوزنی ساختگی از 10 گرگرفتگی در روز به کمتر از 8 مورد در روز رسیدند. محققان هم چنین دریافتند که بهبودی علایم در هر دو گروه برای 6 ماه باقی ماند. بر طبق نظر دنگ و همکارانش، با این وجود یافته ها به این معنی نیستند که طب سوزنی اثرات واقعی بر گرگرفتگی ندارد. آنان متذکر شدند، یک احتمال این است که روش ساختگی «کاملاً غیرفعال» نبوده است. هم چنین ممکن است که بیماران جلسات طب سوزنی را به طور کامل دریافت نکرده باشند. محققان در گزارش خود نوشتند: «ما نمی توانیم این احتمال را که طب سوزنی با مدت طولانی تر و با شدت بیشتر می تواند کاهش بیشتری در گرگرفتگی ها ایجاد کند در نظر نگیریم.»

[tanha_irany]

مترجم دکتر نگار اصغربیک

بالا بودن دوز کلسیم روزانه محققان با بررسی پژوهش های قبلی به این نتیجه رسیدند که ممکن است بالغین به نصف میزان کلسیم روزانه ای که هم اکنون توصیه می شود نیاز داشته باشند. پروفوسور هیک بیسکوف فراری از بیمارستان دانشگاهی زوریخ سوئیس به بخش سلامت خبرگزاری رویترز گفت: «متاآنالیز ما از وجود یک ارتباط دوز- پاسخ بین مصرف بالاتر از 555 میلی گرم در روز کلسیم و خطر شکستگی لگن حمایت نمی کند.» محققان خاطر نشان کردند، این یافته بر خلاف دستورالعمل کنونی است که بین 1200 تا 1500 میلی گرم کلسیم روزانه را برای بالغین مسن توصیه می کند. نتایج بر اساس ادغام اطلاعات به دست آمده از بررسی های آینده نگر که تقریباً 180000 زن و حدود 68000 مرد 41 ساله و بالاتر را در بر داشت، به دست آمده اند. هم چنین، هنگامی که محققان اطلاعات به دست آمده از آزمایشات کنترل شده تصادفی را با یکدیگر ادغام می کردند دریافتند که مکمل کلسیم ممکن است خطر شکستگی لگن را به میزان 64 درصد افزایش دهد. آزمایشات کنترل شده تصادفی بیش از 5600 نفر را در بر داشت که عمدتاً زنان یائسه 58 ساله و بالاتر بودند. محققان در گزارشی در مجله تغذیه بالینی آمریکا اعلام کردند، بررسی های قبلی به روشنی میزان بهینه مصرف کلسیم روزانه را مشخص نکرده بودند. آنان تاکید کردند که دیگر کمبودهای تغذیه ای مانند فسفر و ویتامین D نیز جذب کلسیم را تحت تاثیر قرار می دهد و به این ترتیب بر سلامت استخوان اثر می گذارد. بیسکوف فراری گفت: «بررسی های قبلی ثابت کرده اند که مکمل های کلسیم (سیترات و کربنات) ممکن است جذب فسفر مورد نیاز برای نشستن کلسیم در استخوان را کاهش دهند. این اثر ترکیبی ممکن است از دست رفتن استخوان را به خصوص در میان افراد مسن افزایش دهد.» بیسکوف فراری افزود: «علاوه بر این، جذب کلسیم به میزان قابل توجهی با وضعیت بهتر سطوح ویتامین D افزایش می یابد. نشان داده شده است که ویتامین D با دوز 800 واحد بین المللی در روز با یا بدون کلسیم، احتمال زمین خوردن و شکستگی ها را در میان افراد مسن کاهش می دهد.» محققان می گویند که به منظور تعیین کردن بهترین ترکیب از ویتامین D و کلسیم برای افراد مسن، بررسی های بیشتری لازم است. بیسکوف فراری گفت: « ممکن است توصیه های کنونی از نظر میزان ویتامین D بسیار پایین و از لحاظ کلسیم بسیار بالا باشند.»

[tanha_irany]

مترجم دکتر نگار اصغربیگ

تری‌پاراتید ممکن است به پیش‌گیری از بروز شکستگی استخوان در بیماران مبتلا به آسم کمک کند. محققان می‌گویند: «یک داروی ضدپوکی استخوان در کند کردن روند از دست رفتن استخوان ناشی از آسم درمانی به درمان استاندارد ارجحیت دارد.» بر اساس نظر محققان: «داروهای گلوکوکورتیکوئید مانند پردنیزولون اغلب برای درمان آسم ، اختلالات اتوایمون ، حساسیت‌های پوستی و بیماری‌های دیگر به کار می‌روند، اما این داروها می‌توانند منجر به پوکی استخوان نیز شوند.» دکتر کنت‌جی‌ساگ پروفوسور پزشکی و اپیدمیولوژی در دانشگاه آلاباما در بیرمنگام گفت: «این دارو یک عامل آنابولیک است و تری‌پاراتید نامیده می‌شود. این دارو احتمالاً برای بیمارانی‌که اختصاصاً بیماری دارند که باید گلوکوکورتیکوئید مصرف کنند یا به مدت طولانی روی گلوکوکورتیکوئیدها باشند درمان ارجح خواهد بود.» نتایج این بررسی که به‌وسیله سازنده‌ ‌تری‌پاراتید یعنی الای لیلی سرمایه‌گذاری شده بود در شماره 15 نوامبر مجله پزشکی نیوانگلند منتشر شد. ساگ گفت: «یک میلیون آمریکایی برای یک یا چند بیماری گلوکوکورتیکوئید مصرف می‌کنند. بسیاری نیز به دلیل مصرف داروهایی که استخوان‌ها را تضعیف می‌کند بيشتر در معرض خطر شکستگی قرار دارند. درمان کنونی پوکی استخوان ناشی از دارو بر مصرف بیوفسفونات‌ها تمرکز دارد. بیوفسفونات‌ها داروهایی هستند که برای پیش‌گیری از تجزیه استخوان طراحی شده‌اند.» این آزمایش 18 ماهه 428 مرد و زن مبتلا به پوکی استخوان القاء شده با دارو را در برداشت که برای حداقل سه ماه گلوکوکورتیکوئید مصرف کرده بودند. نیمی از این افراد برای مصرف درونیت (یک بیوفسفونات) و نیمی دیگر برای دريافت تری‌پاراتید انتخاب شدند. پس از سه ماه ، افزایش دانسیته استخوانی در ستون فقرات پایین کمر برای افراد مصرف‌کننده تری‌پاراتید دو برابر بود – افزایش متوسط 2/7 درصدی در مقابل افزایش 4/3 درصدی در گروه آلندرونیت مشهود بود. در مقایسه با افراد مصرف‌کننده بیوفسفونات ، بیماران گروه تری پاراتید در استخوان‌های مهره‌ای نیز شکستگی‌های کمتری را تجربه کردند. ساگ گفت: «اما قیمت بسیار بالاتر تری پاراتید کاربرد آن را محدود خواهد کرد. او ادامه داد: «به علت ایجاد اثرات مثبت در دانسیته استخوان و میزان شکستگی در صورت بیمه‌ای شدن دارو، کاربرد این درمان بیشتر خواهد شد.» ساگ گفت: «ما علاقمند هستیم که بتوانیم آن دسته از بیمارانی‌که دانسیته استخوانی پایین، آنان را در معرض خطر بالای شکستگی قرار می‌دهد را جدا کنیم.» او گفت: «اين گروه شامل 30 تا 50 درصد از افراد مبتلا به پوکی استخوان القاء‌شده با دارو خواهند بود. سازمان غذا و داروی آمریکا قبلاً کاربردي «تری پاراتید» را برای درمان پوکی استخوان در زنان یائسه در خطر بالای شکستگی تائید کرده بود. این دارو برای افزایش توده استخوانی در مردانی که به دلیل پوکی استخوان اولیه یا پوکی استخوان ناشی از کمبود هورمون‌های گوناگونی در خطر بالای شکستگی قرار دارند نیز تائید شده است.» دکتر روبرت‌رکر پروفوسور پزشکی دانشگاه کریتون و عضو مرکز تحقیقات پوکی استخوان آن دانشکده افزود، این عامل آنابولیک درمان بهتری است زیرا بیوفسفونات‌ها در حقیقت رشد استخوان را تحریک نمی‌کنند. او افزود، در مقابل این داروها از طريق پروسه‌های طبیعی از قبیل خودکشی سلولی (مرگ طبیعی سلول) از تخریب استخوانی جلوگیری می‌کنند. رکر گفت: «نیاز روزافزونی به یک عامل سازنده استخوان وجود دارد. عاملی که در روند خودکشی سلول‌های استخوانی مداخله کند. در اين بیماری توده استخوانی چندان کاهش نمی‌یابد بلکه بیماری ناشی از سلول‌های استخوانی است که منجر به بازسازی بیش از حد می‌شود. بیوفسفونات‌ها بازسازی را کاهش داده و تری پاراتید ساخت استخوان جدید را افزایش می‌دهد. روکر گفت: «اما هنوز به منظور ارزیابی اثرات تری‌پاراتید برای مصارف درازمدت، بررسی طولانی مدت تری لازم است.» او گفت: «طول مدت هیچ يك از بررسی‌ها به‌منظور مشاهده این مسئله ‌که آیا مصرف طولانی مدت این دارو برای بیماران سودمند است یا نه؟ کافی نبوده است. 24 ماه ممکن است زمان مناسبی باشد . باید منتظر باشیم و ببینیم چه می‌شود.»

[tanha_irany]

مترجم دکتر ليلا نخعي

بسياري از درمان‌ها باعث كاهش خطر شكستگي استخوان در بيماران مبتلا به پوكي استخوان مي‌شود. اما طبق گزارش جديد آژانس سلامت و تحقيق (AHRQ) كه بخشي از دپارتمان سلامت و خدمات انساني ايالات متحده است اثربخشي دسته‌اي از داروها به‌نام بيس فسفونات‌ها نسبت به جايگزين‌هاي آن‌ها به اثبات نرسيده است. گزارش آژانس سلامت و تحقيق به مقايسه اثربخشي و خطرات ناشي از 6 دارو از دسته بيس فسفونات‌ها به نام‌هاي: آلندرونيت (با نام تجاري Fosamax)، اتيندرونات (نام تجاري Didronel)، ايباندرونات (نام تجاري Boniva)، پاميدورنات "نام تجاري Aredia)، رزيدرونات (نام تجاري Acfonel) و زولندرونيك اسيد (نام تجاري Zometa) مي‌پردازد. هم‌چنين اين گزارش نگاهي دارد به استروژن، كلسي تونين (هورمون ساخته دست بشر)، كلسيم، ويتامين و تستوسترون، هورمون پاراتيروئيد و تنظيم كننده‌هاي اختصاصي استروژن (SERMs). شواهد كافي وجود ندارد مبني بر اين‌كه بيس فسفونات‌ها در پيش‌گيري از شكستگي‌ها از استروژن، كلسي تونين يا رالوكسيفن بهتر عمل مي‌كنند. البته بعضي داروها مانند استروژن و رالوكسيفن (SERMs) مي‌توانند اثرات جانبي مانند سكته قلبي، لخته‌هاي خوني در ريه با خونريزي در مجاري ادراري را با خود به همراه داشته باشند. در عين حال اثربخشي بعضي عوامل مانند كلسيم و ويتامين D، بسته به دوزاژ مصرفي، چگونگي مصرف دارو و مصرف دارو با خطر شكستگي متفاوت‌اند. طبق يافته‌هاي اين گزارش بسياري از بيماران مبتلا به پوكي استخوان داروهاي خود را طبق دستور دقيق پزشك مصرف نمي‌كنند. بعضي دارو درماني را به علت اين‌كه علائم خاصي از پوكي استخوان ندارند قطع مي‌كنند. بعضي نيز به علت اثرات جنسي يا متغير بودن دوز اثر دارو، درمان را تمام نمي‌كنند اين يافته‌ها براي مكمل‌هايي مانند كلسيم نيز صادق است. عدم مصرف داروها طبق آن‌چه پزشك تجويز نموده سبب افزايش احتمال شكستگي استخوان مي‌گردد. بيماراني‌كه بيس فسفونات‌ها را ترجيحاً هفتگي مصرف مي‌كنند بيشتر از كساني كه روزانه مجبور به مصرف دارو هستند به درمان خود ادامه مي‌دهند. طبق گفته مسئول آژانس سلامت دكتر كارولين ام كلانسي، از آن‌جايي‌كه طول عمر آمريكائيان افزايش يافته است پوكي استخوان مي‌تواند اثرات مهم‌تري بر سلامت و كيفيت زندگي افراد داشته باشد. اين گزارش به دست‌اندر كاران سلامت كمك مي‌كند تا بفهمند كه آن‌ها حقيقتاً چه چيزهايي را در مورد درمان‌هاي مختلف در دسترس، مي‌دانند يا نمي‌دانند. پوكي استخوان يك بيماري اسكلتي است كه حدود 44 ميليون آمريكايي خصوصاً زنان يائسه را درگير خود نموده است اين امر هنگامي رخ مي‌دهد كه تغييرات بافتي سبب كاهش دانسيته استخواني در ستون فقرات، لگن و ساير نقاط بدن مي‌شود، بسياري از افراد با شكستگي‌هاي استخواني اين بيماري ناتوان شده يا مجبور به تحمل دردهاي مزمن مي‌شوند. به‌طور كلي در حدود نيمي از زنان 50 سال و بالاتر در طول عمر خود از شكستگي‌هاي استخواني مرتبط با پوكي استخوان رنج خواهند برد. يك چهارم آن‌ها دچار شكستگي لگن هستند و در عرض يك‌سال مي‌ميرند.بيس فسفونات‌ها كه شايع‌‌ترين درمان دارويي براي پوكي استخوان هستند دسته‌اي از داروهاي غير هورموني‌اند كه به استخوان متصل مي‌شوند تا از بين رفتن بافت استخوان جلوگيري مي‌كنند. آناليزهاي آژانس سلامت نشان مي‌دهد كه 5 بيس‌فسفونات: آلندرونت، اتيدرونيت، ايباندرونت، رزيدرونت و زولدرونيك اسيد به اضافه‌ي كلسي تونين، هورمون پاراتيروئيد و رالوكسيفن از شكستگي‌هاي ستون فقرات جلوگيري مي‌كنند. شواهد هم‌چنين بيانگر آن است كه آلندرونيت رزيدرونت و زولدرونيك اسيد همانند استروژن و هورمون پاراتيروئيد سبب جلوگيري از شكستگي لگن و ساير شكستگي‌هاي غير ستون فقرات مي‌شوند.اگرچه مقايسات مستقيم نشان‌دهنده آن نيست كه بيس فسفونات‌ها برتري خاصي نسبت به ساير درمان‌ها در جلوگيري از شكستگي‌هاي استخواني داشته باشند. اثربخشي بيشتر در هيچ‌يك از داروهاي اين كلاس دارويي به اثبات نرسيده است. نتايج كلي: ü در بين زنان يائسه دچار پوكي استخوان، آلندرونت، اتيدرونت، ايباندرونات، رزيدرونات، كلسي‌تونين، تري‌پاراتيد (نوعي از هورمون پاراتيروئيد) ورالوكسيفن سبب كاهش خطر شكستگي مي‌شوند. ü شواهد كافي جهت مشخص نمودن اثر ورزش يا استفاده از تستوسترون در مقايسه با درمان‌هاي دارويي در جلوگيري از شكستگي‌هاي مرتبط با پوكي استخوان موجود نيست. ü كلسي‌تونين، رزيدرونت و تري‌پاراتيد سبب كاهش احتمال شكستگي در ميان مردان مي‌شوند. ü در بيماراني‌كه در معرض خطر افتادن هستند مانند بيماران پاركينسوني احتمال شكستگي با درمان داروهايي چون آلندرونت، رزيدرونت و ويتامين D كاهش مي‌يابد. ü خطرات درماني با درمان‌هاي دارويي پوكي استخوان اكثراً ناچيز هستند. اگرچه در گزارشات مربوط به بيس فسفونات‌ها به‌جز زولدرونيك اسيد زخم‌هايي در حلق ذكر شده است، اما اين علايم در افرادي‌كه داروها را مصرف نمي‌كردند نيز مشاهده شده است. ü بيماراني كه رالوكسيفن مصرف مي‌كنند بيشتر در معرض خطر ايجاد لخته‌هاي خوني در ريه و ساير قسمت‌ها هستند مانند مشكلات قلبي متوسط مثل درد قفسه سينه و طپش قلب. در تحقيقي مشخص شده كه تاموكسيفن (يكي از داروهاي دسته SERM) سبب افزايش احتمال تشكيل لخته‌هاي خوني در ريه مي‌شود. ü در موارد نادر، تغيير شكل استخوان ناحيه فك در بيماران سرطاني كه بيس‌فسفونات‌ها را به صورت تزريقي دريافت مي‌كنند، مشاهده است. گزارش مربوط به درمان‌هاي استئوپروز جديدترين بررسي آماري از نامه سلامت آژانس سلامت است. اين برنامه نشان‌دهنده تلاش بسيار مهم جهت مقايسه درمان‌هاي جايگزين براي شرايط خاص سلامتي است و يافته‌هاي خود را به‌صورت عمومي منتشر مي‌كند. برنامه تمايل دارد به بيماران، پزشكان، پرستاران و سايرين كمك كند تا بتوانند بهترين و موثرترين درمان را برگزينند. اطلاعات مربوط به اين برنامه شامل شرح كامل گزارشات در سايت www.effectivehealthcare.ahry.gov قابل مشاهده است.

[tanha_irany]

مترجم دكتر نگار اصغربيك

برتری اولتراسوند بر آزمون خونی برای تشخیص سرطان های تخمدان یک گروه بین المللی از محققان گزارش کرده اند که آزمایشات اولتراسوند در تشخیص خوش خیم یا بدخیم بودن تومورهای تخمدان از آزمون های خونی بهتر هستند. اولتراسوند، خوش خیم یا سرطانی بودن تومورها را در 93 درصد موارد به درستی تشخیص داد در حالی که تشخیص آزمون خونی در 83 درصد مواقع صحیح بود. نتایج بررسی در شماره آن لاین 13 نوامبر مجله موسسه ملی سرطان منتشر شد. این بررسی به وسیله گروه «مشترک تجزیه و تحلیل تومور تخمدان» (IOTA) انجام شد. نویسنده راهنمای این تحقیق دکتر دریک تیمرمن محقق دانشگاه کاتولیک لوون در بلژیک گفت:«تا آنجا که من می دانم پژوهش IOTA اولین بررسی ای است که به روشنی ثابت می کند که از نظر تجربی اولتراسوند به میزان قابل توجهی بهتر از آزمون های خونی است.» برطبق گفته انجمن سرطان آمریکا، انتظار می رود که در سال 2007 به طور تخمینی 22430 مورد جدید سرطان تخمدان در ایالات متحده تشخیص داده شوند که از این تعداد حدود 15280 مورد به مرگ می انجامد. این بیماری زنان بالای 55 سال را مبتلا می کند. علایم بیماری شامل نفخ، درد شکم یا لگن، بروز مشکل در غذاخوردن یا احساس سیری سریع، یا علایم ادراری شامل تکرر ادرار است. برای بررسی IOTA، تیمرمن و همکارانش اولتراسوند و آزمون های خونی را با یکدیگر مقایسه کردند تا تصمیم بگیرند که آیا توده های تخمدانی کشف شده در 1066 زن خوش خیم بودند یا بدخیم. متخصصان، الگوهای تصاویر اولتراسوند را آزمایش کردند و سپس نتایج به دست آمده از آزمون های خونی که سطح بالای پروتئین CA-125 را شناسایی می کند با آن ها مقایسه کردند. پروتئین CA-125 مشخصه ای برای نشان دادن خوش خیم بودن تومور تخمدان یا سرطانی بودن آن است. آزمایشات اولتراسوند شامل ترانس واژینال Gray-Scale و اولتراسوند داپلر رنگی در عرض 120 روز از روز جراحی براشتن تومور انجام شد. پیش از جراحی از 809 نفر از زنان خون گرفته شد و سپس نمونه ها برای سطوح CA-125 تجزیه و تحلیل شدند. هنگامی که نتایج هر دو روش با یافته های جراحی مقایسه شدند، محققان دریافتند که اولتراسوند سرطانی بودن یا نبودن 93 درصد از تومورها را به درستی طبقه بندی کرده است در حالی که آزمون خونی تنها در 83 درصد از موارد صحیح بود. تیمرمن گفت: «بررسی IOTA نه تنها ثابت کرد که اولتراسوند بهتراز آزمون خونی است بلکه ثابت کرد که آزمون های خونی برای مدل های ریاضی نیز سودمندی بیشتری فراهم می کند. مدل هایی که برای افتراق بین توده های خوش خیم و بدخیم طراحی شده اند.» تیمرمن تاکید کرد که در این تحقیق تنها بهترین روش مد نظر بوده است تا بتوان تصمیم گرفت که آیا تومور پس از کشف شدن، سرطانی بوده است یا خیر. او گفت: «البته این کار با غربالگری متفاوت است. در بررسی های غربالگری یک جمعیت سالم برای یک بیماری خاص مثلاً سرطان تخمدان غربالگری می شوند. دراین مورد سودمندی آزمون غربالگری ممکن است در آینده ثابت شود. او متذکر شد که انتظار می رود دو بررسی بزرگی که بر روی این مسئله تحقیق می کنند در حدود 5 سال به نتیجه برسند.» دکتر روبرت مورگان از مدیران برنامه بدخیمی های دستگاه تناسلی زنان در مرکز امید در دورات کالیفرنیا گفت: نتایج این بررسی آنچه را که مدت های مدیدی است پزشکان می دانند، تایید می کند. او افزود: «CA-125 تنها در میان حدود 50 درصد از سرطان های تخمدان که در مرحله اولیه قرار دارند بالا می رود و اطلاعات این مقاله این مسأله را تایید می کند.» مورگان گفت: «اصل عمده این تحقیق آن است که بیشتر این سرطان ها به وسیله اولتراسوند تشخیص داده می شوند نه با آزمون خونی.» او سخنانش را این گونه ادامه داد: «بیشتر مواقع هنگامی که اولتراسوند تشخیص دهد که تومور بدخیم نیست، یافته اش صحت دارد.» او افزود: «آزمون های CA-125 ارزان نیستند و به خصوص هنگامی این روش در خیل عظیمی ار بیماران انجام می شود هزینه ها را بالا می برد. ظاهراً به نظر می رسد که این روش چیزی به صحت تشخیص نمی افزاید.» شری سالوی بلک مدیر عامل اتحادیه ملی سرطان تخمدان، نتایج بررسی جدید را هیجان انگیز برشمرد. او گفت: «این تحقیق اطلاعات و شواهد بیشتری فراهم می کند که اولتراسوند ترانس واژینال می تواند تحت این شرایط موثر باشد.» بلک افزود: «هنوز هم ممکن است آزمون خونی فوایدی داشته باشد. اما این روش ممکن است به تنهایی بهترین روش تشخیص نباشد. به نظر می رسد که این تحقیق نشان می دهد ترانس واژینال قطعاً بهتر است.» اما نویسندگان این پژوهش دریافتند که به عنوان مثال سطوح CA-125 در زنان یائسه مبتلا به سرطان نسبت به زنان غیر یائسه بالاتر بود. بلک گفت: «چنین جزئیاتی ممکن است ارزشمند باشد.» در همین حال در یک پژوهشی از بریگام بوستون و بیمارستان زنان مشخص شده که مصرف مداوم غذاهای غنی حاوی فلاونوئید کائمپفرول شامل چای غیر گیاهی و بروکلی به کاهش خطر سرطان تخمدان مرتبط است. این بررسی به وسیله موسسه ملی سرطان سرمایه گذاری و در شماره 15 نوامبر مجله بین المللی سرطان منتشر شد. در این بررسی همچنین مشخص شد خطر ابتلا به این نوع سرطان در زنانی که مقادیر بالایی فلاونوئید لوتئین مصرف می کردند کمتر بود. فلاونوئید لوتئین در هویج، فلفل و کلم یافت می شود. مارگارت گیت یکی از اعضا محقق در بیمارستان و نویسنده اول مقاله ای آماده چاپ اعلام کرد: «این اخبار خوب است زیرا در ارتباط به شیوه زندگی عوامل معدودی وجود دارند که خطر سرطان تخمدان را در زن کاهش می دهند. اگرچه به تحقیقات بیشتری نیاز است این یافته ها نشان می دهند که مصرف یک رژیم غنی از فلاونوئیدها ممکن است اثر محافظت کننده داشته باشد.» گیت که او نیز یکی از اعضا گروه تحقیق در دانشکده سلامت ملی هاروارد است نتیجه گرفت که سایر غذاهای غنی از فلاونوئید از قبیل پیاز، لوبیا و کلم برگ نیز ممکن است خطر سرطان تخمدان را کاهش دهند اما تعداد زنانی که به طور مرتب این غذاها را مصرف می کنند آنقدر زیاد نیست که بتوان به روشنی این ارتباطات را ارزیابی کرد.

[tanha_irany]

مترجم دکتر نگار اصغربیگ

بهبود درمان چاقی با اسیدهای چرب نتایج یک بررسی نشان می‌دهد، اسید اولئیک نسبت به روغن فندق آهسته‌تر از معده تخلیه شود و اشتها را سرکوب می‌کند. در كنار اين اسید اولئیک هورمون‌های خاص دستگاه گوارش را که باعث ارسال علائم سیری می‌شوند، تحریک می‌کند. دکتر تانیا لیتل از دانشگاه آدلاید در جنوب استرالیا و همکارانش می‌گویند این یافته می‌تواند در درمان چاقی کاربرد داشته باشد. اسید اولئیک یک به اصطلاح اسید چرب و ترکیب اصلی روغن زیتون است. روغن فندق یک به اصطلاح «تری گلیسرید» و ترکیب اصلی روغن گیاهی و چربی‌های حیوانی است . لیتل و همکارانش 9 مرد سالم با وزن طبیعی را در سه موقعیت جداگانه مورد بررسی قرار دادند تا اثرات 40 گرم اسید اولئیک ، 40 گرم روغن فندق و 600 میلی‌لیتر پروتئین شیر 4 درصد (گروه کنترل) را به روده و بر اشتها مشخص کنند. طبق گفته آنان: اولئیک اسید نسبت به روغن فندق مدت زمان بیشتری در معده باقی می‌ماند. علاوه بر این ، در مقایسه با پروتئین شیر و روغن فندق ، پس از مصرف اسید اولئیک احساس گرسنگی کمتر، احساس سیری بیشتر و جذب انرژی نیز کمتر بود. هم‌چنين اسید اولئیک نسبت به روغن فندق و پروتئین شیر سبب افزایش زودهنگام و بیشتر سطوح در گردش هورمون‌های CCK وPYY روده شد. این دو محقق در مقاله‌ای متذکر می‌شوند که اهمیت بالقوه این یافته «قابل توجه» است چرا که CCK وPYY به عنوان «بازیگران اصلی» در القاء سیری ایفا نقش می‌کنند. دکتر میشل کامیلیر و دکتر ست سوییتسر از کالج پزشکی کلینیک مایو روچستر در مینه سوتا مي‌گويند: «بررسی‌های بیشتر ممکن است به کاربردهای نوین برای کنترل چاقی بیانجامد.»

[tanha_irany]

مترجم دکتر متین محمدی پور

چاقي با ميزان مرگ و مير ناشي از سرطان پروستات مرتبط است محققان دريافتند يكي ديگر از تظاهرات افزايش بيش از حد وزن كه با مشكلات سلامتي همراه است در مردان چاقي است كه به سرطان پروستات مبتلا هستند،بروز مي‌يابد. بر اساس اين تحقيق ميزان مرگ و مير افراد چاق مبتلا به سرطان پروستات دو برابر بيشتر از مرداني است كه داراي وزن طبيعي هستند. محققان هنوز رابطه علت و معمولي بين چاقي و افزايش ميزان مرگ و مير ناشي از سرطان پروستات را كاملاً تاييد نمي‌كنند و اين نكته مشخص نيست كه آيا كاهش وزن بيماران مبتلا پس از تشخيص سرطان به آن‌ها در روند بهبود بيماري كمك مي‌كند يا خير؟ دكتر ماتيو آراسميت اونكولوژيست بيمارستان عمومي ماساچوست در بوستون مي‌گويد اگر شما به ليستي از عوامل خطرساز بيماران مبتلا به سرطان بنگريد افزايش وزن و چاقي را در رأس همه فاكتورها مي‌يابيد. بر اساس نظر بنياد سرطان پروستات، اين بيماري يك نفر از هر 6 مرد آمريكايي را مبتلا ساخته و جزء شايع‌ترين سرطان‌هاي غيرپوستي در ايالات متحده آمريكا به شمار مي‌آيد. شانس ابتلا به سرطان پروستات با افزايش سن بالاتر رفته به‌طوري كه بيش از 65 درصد همه موارد شناخته شده مبتلا به سرطان پروستات سني بيشتر از 65 سال دارند. با اين وجود سرطان پروستات در صورت تشخيص اوليه مي‌تواند به‌طور موفقيت‌آميزي تحت درمان و مداوا قرار گيرد. در يك پژوهش جديد، دكتر اسميت و همكارانش به بررسي نتايج حاصله از دارو درماني مردان مبتلا به سرطان پيشرفته پروستات كه بين سال‌هاي 1987 تا 1992 در اين پژوهش شركت كرده‌ بودند، پرداختند. در اين پژوهش 788 مرد حضور داشته و محققان در ابتداي آزمايش به منظور دست‌يابي به اين نكته كه آيا افزايش وزن خطر ابتلا به مرگ و مير بيماران را افزايش مي‌دهد يا خير، اقدام به ثبت وزن بيماران (BMI، نسبت وزن به قد) كردند. محققان دريافتند 6/5 درصد از مردان با وزن طبيعي يا پايين (BMI كمتر از 25) در طول 5 سال در نتيجه سرطان پروستات جان خود را از دست دادند. اما ميزان مرگ و مير در مردان چاق (BMI 25 تا 30)، 13/1 درصد و براي مردان بسيار چاق (BMI يا بالاتر از آن) 12/2 درصد بود. ميزان بالاي مرگ و مير حتي در صورت تمركز محققان بر روي عوامل خطرساز احتمالي ديگر هم‌چنان ثابت بود. اين نكته هنوز نا مشخص است كه چرا بين چاقي و ميزان مرگ و مير ناشي از سرطان پروستات ارتباط وجود دارد. دكتر اسميت مي‌گويد: «اين احتمال وجود دارد كه سرعت متابوليسم در مردان چاق سرطان را بسيار مهاجم كند.» او مي‌افزايد: «چاقي ممكن است درمان‌هاي به‌كار رفته در سرطان پروستات را كم‌اثرتر كند.» دكتر مارتاتريس پروفسور ارولوژي از دانشكده پزشكي جورجيا كه به نتايج به‌دست آمده از اين پژوهش كاملاً واقف است، مي‌گويد: «عدم تعادل هورمون‌ها مي‌تواند يكي ديگر از دلايل مرگ و مير اين افراد باشد» او ادامه مي‌دهد: «چاقي سهم استروژن و تستوسترون خون را تغيير داده و اين تغييرات ممكن است روي رفتار سرطان نيز تاثير گذار باشد.» او در ادامه مي‌افزايد: «افراد چاق به‌طور معمول از غذاهاي پرچربي استفاده كرده و از خوردن ميوه‌ها و سبزيجات كه حاوي ويتامين‌هاي ‌كليدي در جلوگيري از ابتلا به سرطان هستند، غافل مي‌شود.» دكتر اسميت مي‌گويد: «در حال حاضر گام بعدي در تحقيقات ما بر اين نكته تاكيد دارد كه آيا تغيير شيوه زندگي پس از تشخيص سرطان پروستات مي‌تواند در درمان اين بيماران پيشرفتي را ايجاد كند يا خير؟» طبق نظر دكتر اسميت راه‌حل منطقي و عاقلانه آن است كه پزشكان بيماران خود را از ارتباط بين چاقي و ميزان مرگ‌و مير ناشي از اين بيماري آگاه سازند. در يك پژوهش وابسته و مرتبط با اين تحقيق كه در ژورنال سرطان منتشر شده است محققان دانشگاه ميشيگان دريافتند حضور خانواده‌ها در برنامه‌هاي حمايتي چگونه رويارويي با سرطان، باعث پيشرفت و كيفيت زندگي آن‌ها مي‌شود. اين پژوهش كه به وسيله دكتر لارل فورت هوس انجام شده حاكي از آن است حضور بيماران مبتلا به سرطان پروستات و همسرانشان تنها در پنج جلسه برنامه‌هاي مشاوره خانگي پيشرفت‌هاي چشم‌گيري را در اداره و كنترل نشانه‌هاي سرطان پروستات، اميدواري بيماران، قاطعيت آن‌ها و ارتباط زوجين فراهم كرده است.

[tanha_irany]

مترجم دكتر نگار اصغربيك

جمع‌بندي چهار بررسي جديد نشان مي‌دهد، چاقي ديابت (عامل‌هاي خطرسازي كه اغلب با بيماري قلبي مرتبط هستند) مي‌توانند بر شيوع و شدت سرطان نيز تاثير بگذارند. يافته‌ها كه در ششمين كنفرانس سالانه بين‌المللي انجمن تحقيق سرطان آمريكا در ارتباط با پيش‌گيري از سرطان در فيلادلفيا ارائه شدند اضافه وزن و چاقي را با تعدادي از بدخيمي‌ها از جمله سرطان سينه، پروستات و كولوركتال مرتبط دانستند. اليزابت پلاتز دستيار پروفسور اپيدميولوژي در دانشكده سلامت ملي جان هاپكينز بلومبرگ، گفت: «تمام اين يافته‌‌ها با آن‌چه ما در مورد وقوع هركدام از اين سرطان‌ها يا نجات يافتن از سرطان انتظار داشتيم همسو است. اختلالات متابوليكي احتمال وقوع سرطان‌هاي خاصي را افزايش مي‌دهد. انسولين و ديگر عوامل هورموني رشد سلول را تحت تاثير قرار داده و سبب تكثير سلول‌ها مي‌شوند.» برطبق نتايج بررسي اول كه به‌وسيله محققان دانشگاه مينه‌سوتا انجام شد، افزايش خطر وقوع سرطان كولوركتال در زنان مبتلا به ديابت 50درصد بود. اين گروه به سرپرستي اندرو فلود دستيار پروفسور اپيدميولوژي و سلامت ملي، بيش از 45000 زن كه در ابتدا در برنامه تشخيص سرطان سينه ثبت نام كرده بودند را براي بيش از هشت سال پي‌گيري كردند. پس از احتساب تمام عوامل احتمالي، افزايش شيوع سرطان كولوركتال هنوز قابل توجه بود. در حالي‌كه علت افزايش خطر مشخص نيست، فلود گفت: «اين افزايش مي‌تواند ناشي از افزايش سطوح انسولين در ديابتي‌ها باشد.» محققان بررسي دوم از دانشگاه يال گفتند: «سطوح بالاي انسولين در زنان ديابتي مي‌تواند خطر سه برابر بالاتر مرگ ناشي از سرطان سينه را توضيح دهد. آنان در يك تحقيق دراز مدت سرطان سينه سطوح خوني C پيتيد، يك مشخصه ترشح انسولين، را در زنان اندازه‌گيري كردند. محققان گفتند: «خطر مرگ ناشي از سرطان سينه در طي يك دوره هشت ساله در زناني كه در يك سوم بالايي سطوح C پيتيد بودند در مقايسه با زنان در يك سوم پاييني دو برابر بود. تحقيق ديگري كه به‌وسيله‌ي محققان دانشكده سلامت ملي جان هاپكينز بلومبرگ انجام شد دريافت كه اضافه وزن پس از تشخيص يك سرطان سينه تهاجمي مي‌تواند به ميزان قابل توجهي خطر مرگ ناشي از سرطان را در يك زن افزايش دهد. در بررسي بيش از 400 زن مبتلا به سرطان سينه، آنان از لحاظ شاخص توده بدن، نسبت وزن به قد طبقه‌بندي شدند. براي زنان چاق، خطر مرگ در اثر سرطان سينه نسبت به زنان با وزن طبيعي 2.4 بيشتر بود. اين ارتباط پس از احتساب سن، وضعيت قاعدگي و سيگار كشيدن هم‌چنان پابرجا بود. تحقيق ديگر جان هاپكينز يك توضيح احتمالي براي خطر كمتر سرطان پروستات در مردان ديابتي فراهم كرد. محققان 264 مرد با سرطان تشخيص داده شده را با يك گروه 264 نفره مشابه از مردان سالم انتخاب كرده و سطوح C پيتيد را در هردو گروه اندازه‌گيري كردند. در هنگام شروع بررسي، احتمال بروز سرطان پروستات در مردان با سطوح خوني بالاي C پيتيد 50 درصد كمتر بود. پلانتز گفت: «اثر محافظتي سطوح بالاي C پيتيد مي‌تواند ناشي از فعاليت انسولين در ارتباط با هورمون تستوسترون مردانه باشد. او گفت: «C پيتيد از همان مولكول مادري مشتق مي‌شود كه انسولين مشتق مي‌شود و مشخص شده است كه انسولين فعاليت تستوسترون را كاهش مي‌دهد. تستوسترون هورموني است كه رشد سرطان پروستات را تحريك مي‌كند. دكتر ركسفورد اهيما پروفسور پزشكي دانشگاه پنسيلوانيا گفت: «اثر محافظتي احتمالي انسولين عليه سرطان پروستات مي‌تواند تصويري مشابه از اثر منفي استروژن، هورمون جنسي زنانه، در سرطان سينه باشد. اهيما گفت: «ما سال‌هاست كه مي‌دانيم زنان چاق بيشتر در معرض خطر سرطان سينه هستند. بافت چربي استروژن توليد مي‌كند كه سبب بروز سرطان سينه مي‌شود. آن‌چه ما را مي‌ترساند اين است كه هرچه فرد چاق‌تر باشد، خطر مرگ در اثر سرطان بيشتر است. براي هر 10 كيلوگرم افزايش وزن، خطر مرگ ناشي از سرطان سينه 14 درصد بيشتر است.» پلاتز گفت: «بنابراين به‌جاي اين‌كه فرض كنيم چاقي فقط يك عامل خطرساز براي بيماري قلبي است، بايد اثرات آن را بر سرطان نيز به حساب آوريم.» او ادامه داد: «به‌طور معمول اجتناب از چاقي خوب است. اين پيام با آن‌چه ما در مورد سلامت بدن مي‌دانيم همسو است.»

[tanha_irany]

مترجم دکتر نگار اصغربیگ

شستشوی دست‌ها در کنترل ویروس ها مفیدتر از داروها است. نتایج یک بررسی نشان می‌دهد، سدهای فیزیکی از قبیل شستشوی منظم دست ها و کاربرد ماسک ، دستکش و گان ممکن است در پیش‌گیری از گسترش ویروس‌های تنفسی از قبیل آنفولانزا و SARS از داروها موثرتر باشد. این یافته در مجله پزشکی بریتانیا منتشر شد. دولت بریتانیا اعلام کرده بود که به‌منظور آمادگی برای پاندمی بعدی آنفولانزا ذخیره داروهای ضد ویروس خود را دو برابر می‌کند. در بازبینی 51 بررسی محققان دریافتند: «که روش‌های فیزیکی ساده و ارزان قیمت باید در برنامه‌های ملی پاندمی‌های غیرمترقبه اولویت بیشتری داشته باشد.» محققان در این گزارش نوشتند: «شواهد بسیاری نشان می‌دهند که کاربرد واکسن‌ها و داروهای ضد ویروس در پیش‌گیری از آنفولانزا کافی نیستند.» در اين 51 بررسی، هرگونه مداخله درمانی به‌منظور پیش‌گیری از انتقال ویروس‌های تنفسی از حیوان به انسان و از انسان به انسان از قبیل جداسازی ، قرنطینه ، دور کردن بیماران از اجتماع ، باز دارنده‌ها و محافظت و بهداشت فردی با انواع دیگر مداخلات درمانی یا عدم ایجاد مداخله پیشگیرانه مقایسه شده است. اين بررسي‌ها، واکسن‌ها و داروها را در نظر نگرفتند. محققان دریافتند: «شستشوی دست‌ها و پوشیدن ماسک ، دستکش و گان به صورت منفرد در پیش‌گیری از گسترش ویروس‌های تنفسی موثر است و هنگامی‌که همراه با یکدیگر به کار می‌روند موثرتر نیز هستند.» یک گروه بین‌المللی از دانشمندان در این گزارش نوشتند: «بررسی نظام‌مند تحقیقات در دسترس، بصیرت‌هاي با اهميتي را برای ما فراهم می‌کند..... به این ترتیب توجیهی برای انجام آزمایشات بزرگ بیشتر به منظور ارزیابی بهترین ترکیب از روش‌های درمانی مداخله‌گرانه وجود دارد.» در بررسی دیگری‌که در شماره ماه گذشته مجله Cocharan Library منتشر شد، آمده است که شستن دست‌ها تنها با آب و صابون یک روش ساده و موثر براي مهار گسترش ویروس‌های تنفسی از ویروس‌های سرماخوردگی معمولی گرفته تا گونه‌های کشنده است. محققان مدت‌های مدیدی است که در مورد وقوع یک پاندمی جهانی دیگر هشدارمی‌دهند اما نمی‌توانند مشخص کنند که کدام گونه گسترش خواهد یافت. ویروس آنفولانزای H5N1پرندگان که از سال 2003 جان بیش از 200 نفر را در سراسر دنیا گرفته است متهم اصلی است.

[j.j]

ميشه در مورد آب درماني مطلب بنويسيد